Trochę o chińskiej muzyce, telewizji i kinie

Ostatnio pisałem o tym, że na chińskiej scenie rozrywkowej można znaleźć polskie wątki. A jak wygląda typowo chińska scena pop, co oglądają w TV? Od razu zastrzegam, że nie będzie to recenzja całego chińskiego świata rozrywki ani też nie będzie to w 100% obiektywny przegląd.

W to mi graj

Jednym z największych hitów muzyki pop, może nie na listach przebojów – bo tych w Chinach nie śledzę – ale na pewno wśród przechodniów, pasażerów wszelkich pojazdów i mieszkańców mojego akademika jest hit lata zespołu Bracia Pałeczki „Małe jabłuszko”, a mówiąc po chińsku, zespół nazywa się 筷子兄弟 /Kuàizi Xiōngdì/ piosenka zaś nosi tytuł 《小苹果》 /Xiǎo píngguǒ/. Swego czasu w Polsce był (pseudo) hit o tym jak tworzyć przebój: Trzeba tylko być zabawnym / Jest potrzebny również przebój / Proste słowa, cztery dźwięki / Aby wszyscy mogli nucić / Kiedyś refren tej piosenki. I tak w tym przypadku jest.
29 maja 2014 Bracia Pałeczki wrzucili do internetu teledysk do swojego (co wkrótce się okazało) wielkiego przeboju. W bardzo krótkim czasie chiński internet oszalał na punkcie piosenki i teledysku, z którego układ taneczny jest powielany przez internautów (nie tylko w Chinach kontynentalnych), zaś inni tworzą do niego własne układy, z kolei idąc po ulicy trudno nie minąć kogoś, kto nuci Xiao Pingguo. Jednym słowem jest hit internetów i całego Państwa Środka. Zespół, jako grupa tworząca filmy, powstał w 2007 roku. O poprzednich piosenkach i filmach Braci można było usłyszeć, ale Jabłuszko jest ich pierwszym hitem na taką skalę.

Kara?oke(j) – spójrzmy na tekst

Autor słów w wywiadach przyznaje [po chińsku], że wybór tematu piosenki nie jest jest przypadkowy. „Jabłka są ulubionymi owocami wielu ludzi, zatem użyta metafora jabłka uwielbianego przez ludzi pasuje bardzo dobrze”.  Sami przyznacie, że jakoś grafomańsko to nie brzmi, ale też nie jest wysokich lotów.

A muzyka

Wspomniany autor przeboju, Wang Taili, przyznaje, że 小苹果 jest „hołdem dla ery disco” ponieważ dorastał w okresie silnych wpływów tego gatunku muzyki. W szczególności chciałby jeszcze wskoczyć w dzwony, powywijać czupryną i poskakać na scenie – tak jak w teledysku.

Jest prosta muzyka, są słowa i prosty refren. Czyli jak mówi Przebój zespołu Łzy, przebój jest 😉

Kiedy pierwszy raz usłyszałem Jabłuszko, do głowy przyszedł podobny hit z naszego podwórka. Swego czasu w Polsce nie mniejszą popularnością, zwłaszcza w okresie sesji letniej, a więc kiedy człowiek potrzebuje odmóżdżenia, cieszył się hit niejakiego Farnka Kimono (vel Piotr Fronczewski) „King Bruce Lee Karate Mistrz” (zobacz na YouTube). Nie wiem dlaczego akurat to nasunęło mi się na myśl. Ale najwidoczniej jest coś w tych dwóch przebojach co sprawia, że można o nich w takich kategoriach myśleć (oczywiście z pełnym szacunkiem dla Piotra Fronczewskiego)

Telewizornia – Tato wrócił

Pisałem o tym, że Xiao Pingguo doczekało się wielu wersji i odtworzeń. Jak dla mnie tą najlepszą jest ta odtańczona i odśpiewana przez  賈乃亮 Jia Nailianga (chińskiego aktora) i jego córeczkę  賈雲馨 (甜馨) Jia Yun Xin (Tian Xin)，którzy biorą udział w bardzo popularnym programie telewizyjnym typu reality-show 爸爸回来了 (Tato wrócił). Format programu jest bardzo prosty: ojcowe (w obecnej serii jest piosenkarz, aktor, producent filmowy oraz gimnastyk)  muszą za każdym razem sami opiekować się swoimi dziećmi przez 48 godzin. W tym czasie żony znikają, a ojcowie oprócz zajmowania czasu i robienia wszystkiego co wymaga dziecko muszą też im ugotować… często pierwszy raz w życiu (dzieciaki w wieku od 1 do 8 lat). Program kręcony jest w domach i miejscu pracy ojców. Kamery towarzyszą im bez przerwy – oprócz kamer obsługiwanych przez ludzi, w domach i wszędzie gdzie pojawiają się bohaterowie, rozstawionych jest wiele kamer automatycznych (czasami mają je na sobie). Oryginalny pomysł formatu pochodzi z Korei. Tam podobny program nosił tytuł Superman powrócił.

„爸爸回来了 – nadawane w telewizji Zhejiang TV„. Via Wikipedia.

Oczywiście cały urok programu polega na dwóch rzeczach: słodkich dzieciakach i nie(dokońca)udolnych ojcach (chociaż od razu trzeba im przyznać, że z czasem się wyrabiają). Obecnie na ekranach chińskich telewizorów można oglądać drugą serię 爸爸去哪儿 Tato, gdzie jedziemy? (emitowane na kanale Hunan Television). Format (zapożyczony z Korei), nieco odwrócony w stosunku do Tata wrócił, polega na tym, że „ojcowie gwiazdy” jadą ze swoimi dziećmi na wiejskie tereny lub w inne interesujące miejsca i tam realizują wyznaczone zadania. Oczywiście bez pomocy mam. Pierwszy sezon 爸爸去哪儿 odniósł ogromny sukces – każdy odcinek, niemal z tygodnia na tydzień oglądało 75 milionów widzów (ba, w Polsce żaden program, nawet najlepszy mecz Biało-Czerwonych nigdy nie przyciągną przed odbiorniki takiej rzeszy widzów :P). Bardzo często spotykana w mediach opinia, wyjaśniająca przyczyny sukcesu takich formatów, mówi o roli ojca jaką w chińskim społeczeństwie (powinien) spełniać. Jak wspomniałem, na początku faceci nie mają pojęcia co robić z dziećmi, jak ugotować czy w ogóle jak z nimi żyć. Z czasem przyznają, że dzięki temu, że wystąpili w programie, odkryli co znaczy być ojcem.

Program 爸爸回来了od kilku miesięcy niemal bez przerwy jest na pierwszym miejscu najczęściej wyszukiwanych i oglądanych programów w aplikacji Video QQ.

No, ale wracając do mojej ulubionej wersji z agentką TianXin (mam nadzieję, że odtwarzacz poza granicami ChRL zadziała):

Mimo cenzury w kinach też jest fajnie

Nieraz można natrafić na tekst o tym jak to wielki amerykański hit został okrojony lub niedopuszczony do projekcji w chińskich kinach (podobnie dzieje się z serialami, które zdejmowane są z internetu pod pretekstem szkodzenie chińskim nadawcom, bo zamiast oglądać w TV ludzi oglądają przez internet).

Znawcą chińskiego kina nie jestem, fanem szczególnym też jakoś nie jestem. Ale z nudów… wróć, z ciekawości obejrzałem kilka tytułów. Już na wstępie darowałem sobie filmy-przebieranki, bo w nich w ogóle nie gustuję, ani nie skupiałem się na wojennych/wojskowych/sztukach walki. Dobra, zatem odrzuciwszy te ambitniejsze tytuły, można skończyć na bardziej pop (choć nie wiem czy to dobre słowo). Natrafiłem zatem na coś pokroju Och, Karol czy tego typu romantyczne komedie. Chociaż akurat w przypadku 北京爱情故事 (Pekińska opowieść o miłości), w reżyserii  陈思成 (Chen Sicheng) nie można mówić o komedii. Jest to nieco głębszy dramat, historia kilku par opowiedziana w bardzo dobry sposób – polecam. Inne filmy nie odbiegają znacząco od kina europejskiego, a już na pewno nie naśladują kretyńskich amerykańskich komedii.

Plakat filmu  同桌的你/Tongzhuo de ni/ Kolega z klasy

Tak na pewno nie jest w przypadku ostatniego hitu kinowego 同桌的你 /Kolega z klasy/ (reż. 郭帆, Guo Fan), który wyszedł w okresie chińskich egzaminów 高栲 (egzamin na koniec liceum) i przypadającym na czerwiec ceremoniom zakończenia studiów. Także czasowo i tematycznie film wpisał się świetnie, stąd jego popularność. Ale na pewno nie tylko. Mogłoby się wydawać, że reżyser powieli podobne opowieści, których w kinach nie brakuje. W tym przypadku owszem widz mierzy się z opowieścią o rodzącej się w klasie miłości i jej rozwoju (reżyser sprawnie przeskakuje między rzeczywistością a retrospekcją, nie wprowadzając zamieszania), i tym jak radziła sobie w trudnych czasach od 1993 do 2014, kiedy Chiny weszły do Światowej Organizacji Handlu, przez okres ataków terrorystycznych czy w końcu SARS. Jednak zakończenie nie jest takie, jakie mogłoby przyjść nam za pierwszym razem do głowy – oczywiście nie będę zdradzał szczegółów.

Zacząłem od muzyki i na niej skończę. W maju 1994 do radia trafiła piosenka napisana przez 高晓松 (Gao Xiaosong) pod tytułem 同桌的你. Piosenka ta szybko i na lata stała się klasykiem i do dziś porusza serca wielu absolwentów i nie tylko. W 2014 tym roku z kolei, jako producent i współtwórca filmu o tym samym tytule, o którym mowa powyżej, spróbował powtórzyć sukces piosenki – najwyraźniej udało się. Wersja filmowa piosenki, wykonywana przez młodego chińskiego muzyka 胡夏 (Hu Xia). Jak przystało na klip z filmu, zdradza on nieco fabuły.